Córka zawsze prosiła mnie o pomoc przy wnukach. Dopiero po pewnym telefonie zrozumiałam, że chodziło o coś więcej niż tylko babcia, pomóż mi…

Zawsze byłam jedną z tych babć, które mają w sobie nieskończone pokłady energii i cierpliwości. Kiedy moja córka, Marta, po raz pierwszy została mamą, nie wahała się ani chwili, by zwrócić się do mnie o pomoc. „Mamo, czy mogłabyś przyjść i zająć się małym?”, brzmiało niemalże codziennie. Oczywiście, że mogłam! Uwielbiałam każdą chwilę spędzoną z wnukami.

Opiekowałam się nimi, kiedy Marta z mężem wychodzili do pracy, na zakupy, a czasem nawet na randki. Z początku myślałam, że to tylko kwestia codziennych obowiązków. Przecież wszyscy potrzebują wsparcia przy dzieciach, prawda? Jednak z czasem zaczęło się dziać coś dziwnego. Marta coraz częściej prosiła o pomoc, czasem nawet w środku nocy. „Mamo, musisz mi pomóc, nie dam rady!” – takie słowa powtarzały się coraz częściej.

Niepokojące sygnały

Z początku nie przywiązywałam do tego większej wagi. Moja córka zawsze była ambitna, a z dwójką dzieci życie potrafi być męczące. Ale zaczęłam zauważać pewne sygnały. Coraz częściej zdarzało się, że Marta wyglądała na wyczerpaną i rozdrażnioną, a jej mąż, Michał, coraz rzadziej był w domu. Wydawało mi się to dziwne, ale uznałam, że to tylko przejściowy kryzys w ich małżeństwie.

Jednak pewnego dnia wszystko zaczęło się sypać. Otrzymałam telefon od Marty, była zdenerwowana. „Mamo, musisz przyjść, teraz! Nie mogę tego dłużej znieść!” – krzyczała do słuchawki. Wzięłam torebkę i ruszyłam do jej domu, serce mi waliło. Coś mi mówiło, że tym razem chodzi o coś więcej.

Przypadkowy podsłuch

Kiedy weszłam do jej mieszkania, atmosfera była napięta. Marta była w kuchni, a Michał siedział w salonie, patrząc pustym wzrokiem na telewizor. Dzieci były na górze. Córka spojrzała na mnie i zrezygnowana westchnęła. „Zajmiesz się nimi przez chwilę? Muszę porozmawiać z Michałem”. Kiwnęłam głową i ruszyłam na górę do wnuków.

Zamykając drzwi do ich pokoju, przypadkiem usłyszałam podniesione głosy z dołu. „Nie mogę już tego dłużej znosić, Michał! Ciągle mnie zostawiasz samą, a dzieci widują cię tylko wieczorami!” – wykrzykiwała Marta. Jej słowa przenikały przez ściany. „Musiałem! To dla nas, dla rodziny!” – bronił się Michał. „Dla rodziny? Naprawdę? Z kim spędzasz te noce, Michał?!”

Zamarłam. Czy dobrze słyszałam? Z kim spędza noce? Szybko położyłam dzieci spać, a moje myśli były pełne obaw. Wracając do kuchni, zauważyłam, że rozmowa między nimi przerodziła się w ciszę. Marta patrzyła na mnie z łzami w oczach. „Mamo, musisz wiedzieć… Michał mnie zdradza” – powiedziała cicho, a każde słowo wbijało mi się w serce.

Cała prawda

Nie mogłam w to uwierzyć. Michał? Ten cichy, uprzejmy mężczyzna, którego znałam od lat? Marta kontynuowała: „Od miesięcy podejrzewałam, że coś jest nie tak. Najpierw spędzał więcej czasu w pracy, potem zaczął znikać na noce. Zawsze prosiłam cię o pomoc przy wnukach, bo bałam się zostać sama, mamo. Nie chciałam tego odkrywać sama”.

Poczułam, jak moje nogi uginają się pod ciężarem tych słów. Wszystko nabrało sensu – jej ciągłe prośby o pomoc, złość, zmęczenie. Nie chodziło tylko o dzieci. Marta była samotna, przytłoczona ciężarem podejrzeń i bólu. Michał, jak się okazało, miał romans z koleżanką z pracy, a Marta bała się, że to oznacza koniec ich małżeństwa.

Siedzieliśmy w ciszy, ja, Marta i Michał. Nikt nie wiedział, co powiedzieć. Czy można naprawić coś tak zniszczonego? A może to już czas, żeby każde z nich poszło swoją drogą? Tego nie wiedziałam.

Co myślicie o tej historii? Jak byście postąpili na miejscu Marty? Dajcie znać w komentarzach na Facebooku!