Żyłam w chorym trójkącie. Ja, mój ukochany i jego matka. Poddałam się, nie byłam w stanie wygrać z tą paskudną kobietą

Mój mąż, Kuba, był miłością mojego życia. Kiedy się poznaliśmy, zachwycił mnie swoją czułością i troskliwością. Wydawał się mężczyzną idealnym: gotował, pomagał, wspierał. Szybko zamieszkaliśmy razem, a ja czułam się jak w bajce… dopóki nie pojawiła się jego matka. Na początku myślałam, że to tylko moja nadinterpretacja – przecież każda teściowa bywa zaborcza, prawda? Jednak z czasem zaczęłam zauważać, że jej obecność jest jak cień, który zawsze musi być obok nas.

Zaborcza miłość matki

Pierwsze problemy zaczęły się już kilka miesięcy po ślubie. Matka Kuby dzwoniła codziennie – czasem nawet po kilka razy. Wszystko musiało być pod kontrolą: co jedliśmy na obiad, jakie mamy plany na weekend, a nawet… jakie pranie wrzuciłam do pralki! Kuba zawsze ją usprawiedliwiał. „To tylko troska”, mówił. Ale jak nazwać „troską” wchodzenie do naszego mieszkania bez zapowiedzi i krytykowanie każdego mojego kroku? „Marta, jak możesz tak kiepsko gotować? Kuba zawsze lubił bardziej doprawione mięso”, usłyszałam pewnego dnia. Zaczęło mnie to powoli wykańczać.

Kiedy trójkąt stał się codziennością

Gdy Kuba nie zareagował, zaczęłam wątpić, czy naprawdę jestem dla niego ważna. Pewnego dnia zastałam ich oboje w kuchni. Matka robiła jego ulubione pierogi, a ja usłyszałam, jak Kuba mówi: „Z tobą zawsze czuję się jak w domu, mamo”. Zrozumiałam, że to ja jestem intruzem w tej relacji. Wtedy zaczęły się nasze kłótnie. Każde moje słowo kończyło się jednym argumentem: „Przestań, to moja matka! Nie możesz jej nienawidzić!”. Ale ja jej nie nienawidziłam. Ja po prostu czułam, że zabiera mi męża.

Granica, której nie wolno przekroczyć

Największym ciosem był dzień, w którym teściowa oznajmiła, że przeprowadza się do mieszkania obok nas. Kuba nie widział w tym problemu, a ja wiedziałam, że to koniec naszej prywatności. „Marta, przesadzasz. Będzie nam pomagać, nie musisz robić wszystkiego sama”, tłumaczył, gdy wybuchłam płaczem. Ale nie o pomoc chodziło. Chodziło o przestrzeń, o nasze życie, które było stale kontrolowane.

Tajemnica, która wszystko zmieniła

Pewnego wieczoru, kiedy Kuba wyszedł do sklepu, usłyszałam rozmowę przez drzwi. Teściowa rozmawiała z sąsiadką. „Ona myśli, że to jej mąż, ale on zawsze będzie mój. Nie pozwolę jej zabrać mi synka. Marta jest tylko na chwilę, a ja na zawsze.” Serce zamarło mi w piersi. Kiedy Kuba wrócił, wszystko mu powiedziałam. A on? Przyznał, że… wiedział o tym. „To dla niej naturalne, Marta. Nigdy nie będziesz w stanie jej zmienić. Może powinniśmy nauczyć się z tym żyć?”, zaproponował.

Prawda, która bolała

Zrozumiałam wtedy, że Kuba nigdy nie chciał walczyć o nas. Byłam tylko dodatkiem do życia, które prowadził z matką w roli głównej. Postanowiłam odejść. Prawdziwym ciosem było jednak to, co usłyszałam na koniec. Kuba wyznał, że matka była samotna przez całe życie, bo jego ojciec odszedł do innej kobiety. „Nie chcę, żeby została sama, jak wtedy. Rozumiesz, prawda?”. Rozumiałam. Ale nie mogłam tego dłużej znosić.

Co wy byście zrobili na miejscu Marty? Czy można wygrać z tak zaborczą teściową? Dajcie znać w komentarzach, co myślicie o tej historii!