Kiedy mąż stracił pracę, wzięłam sprawy w swoje ręce. Ludzie pukali się w czoło, słysząc, że kura domowa zakłada firmę. Postanowiłam, że pokażę im, jak bardzo się mylą…

Last updated paź 28, 2024 3 911

Kiedy jej mąż wrócił do domu ze spuszczoną głową i powiedział, że stracił pracę, wiedziała, że musi coś zrobić. Bez wahania wzięła sprawy w swoje ręce, choć ludzie wokół pukali się w czoło, słysząc, że „kura domowa” chce założyć własny biznes. Ale ona się nie poddała…

Zaczęła planować i działać, mimo że wszyscy powątpiewali w jej możliwości. Śmiali się za jej plecami, a nawet jej najbliżsi mówili, że powinna się poddać. Jednak upór i determinacja poprowadziły ją do niespodziewanego finału, który zaskoczył wszystkich wokół…

Kiedy mąż stracił pracę, wzięłam sprawy w swoje ręce

Mój mąż zawsze był głową rodziny. Jego dobrze płatna praca pozwalała nam na życie w komforcie, a ja mogłam skupić się na prowadzeniu domu i wychowaniu dzieci. Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło. Przyszedł do domu wcześniej niż zwykle, z twarzą pełną smutku. „Straciłem pracę” – powiedział. Zamarłam. Wiedziałam, że to nie był koniec świata, ale zmartwiłam się, co teraz będzie z naszą rodziną. Przecież kredyty same się nie spłacą.

„Kura domowa” zakłada firmę?

Nie pozwoliłam, aby strach mnie sparaliżował. Szybko zrozumiałam, że muszę działać. Zamiast panikować, zaczęłam planować. Kiedy podzieliłam się swoim pomysłem z mężem i rodziną, spotkałam się z mieszanymi reakcjami. Mąż, choć był załamany swoją sytuacją, wspierał mnie. Ale moi teściowie i niektórzy przyjaciele mieli inne zdanie. „Przecież ty nie masz doświadczenia w biznesie”, „Kobieta powinna zajmować się domem, a nie prowadzeniem firmy” – słyszałam to na każdym kroku. Ale im bardziej mnie krytykowano, tym bardziej byłam zdeterminowana, by pokazać im, jak bardzo się mylą.

Nie wszystko szło zgodnie z planem…

Zaczęłam od małego biznesu, który od dawna miałam w głowie – sprzedaży domowych przetworów. Robiłam je od lat, a wszyscy, którzy ich próbowali, byli zachwyceni. Wiedziałam, że mogę to zamienić w coś większego. Ale początki były trudne. Ludzie nie brali mnie na poważnie, sklepy odmawiały współpracy, a ja sama musiałam nauczyć się wielu rzeczy od podstaw. Momentami miałam wrażenie, że się utopię w biurokracji i niezrozumiałych przepisach.

Ale najgorsze było to, że zamiast wsparcia, często słyszałam szyderstwa. „O, idzie nasza bizneswoman”, śmiał się sąsiad, kiedy widział mnie z torbą pełną produktów. Moje koleżanki, które wcześniej traktowały mnie jak równą, zaczęły patrzeć na mnie z góry, mówiąc, że to tylko „przejściowa fanaberia”. Ale nie zamierzałam się poddać.

Przełomowy moment

W końcu pojawiła się okazja, która mogła wszystko zmienić. Duża sieć sklepów szukała lokalnych dostawców na swoje półki. Postanowiłam zaryzykować i wysłać im próbki moich przetworów. Czekałam na odpowiedź z duszą na ramieniu, bo wiedziałam, że od tego zależy przyszłość mojego biznesu. Po kilku dniach zadzwonił telefon – byli zainteresowani!

To był dla mnie przełom. Podpisaliśmy umowę, która pozwoliła mi na rozwinięcie firmy. Zaczęłam zatrudniać ludzi, kupiłam sprzęt, a nasza mała kuchnia przerodziła się w małą fabrykę. I nagle ci sami ludzie, którzy się ze mnie śmiali, zaczęli patrzeć na mnie z podziwem. Nawet sąsiad, który wcześniej drwił, zapytał, czy nie potrzebuję pomocy przy rozwożeniu towaru.

Gdy prawda wyszła na jaw…

Niektórzy mogą myśleć, że to bajka z happy endem, ale prawdziwy sukces przyszedł później. Wkrótce dowiedziałam się, że mój mąż, zainspirowany moim sukcesem, zaczął samodzielnie szukać nowej pracy i… znalazł ją! Tym razem w zupełnie innej branży, która dawała mu więcej satysfakcji niż poprzednia posada. Zamiast trzymać się przeszłości, podjął ryzyko, tak jak ja.

Kiedy patrzę wstecz, widzę, że to wszystko mogło potoczyć się zupełnie inaczej, gdybym wtedy się poddała. Nie tylko udało mi się stworzyć coś własnego, ale też pokazałam, że w życiu trzeba czasem zaryzykować, nawet jeśli inni nie wierzą w nasze możliwości.